Η ταινία είναι πραγματικά μια γερή γροθιά στο στομάχι κι έρχεται να μας ταρακουνήσει από τη βόλεψή μας βάζοντας στο μικροσκόπιο την καθημερινότητα ενός παιδιού/προσφυγόπουλου -από τα πολλά- που ζει ξεχασμένο στο περιθώριο της ζωής. Αυτό που την ξεχωρίζει από παρόμοιες του είδους, είναι η αρτιότητα στη σκηνοθεσία, η καταπληκτική καταγραφή της λεπτομέρειας στην εικόνα και η ικανότητα παράλληλα εμβάθυνσης – με την επιμονή στη λεπτομέρεια και όχι με λογια – στους χαρακτήρες. Δε δραματοποιεί τα γεγονότα και δεν εκβιάζει το συναίσθημα, αλλά αφήνει την ίδια την πραγματικότητα να υπερβεί οποιοδήποτε τέχνασμα. Συνοψίζοντας- και σε πείσμα κάποιων αναιτιολόγητων αρνητικών κριτικών- πρόκειται αναμφίβολα για μία από τις κορυφαίες ταινίες της χρονιάς.
